22. „Dlaczego?” (Trenefil Switk)

Od samego początku, gdy Juunil Dasko stworzył i spersonifikował swój własny Wewnątrzświat, Tonareo, była to kraina spokojna, szczęśliwa i bezpieczna. Każda cząstka jego umysłu - cecha charakteru, nowe zainteresowanie, myśl - mogła powoli rozwijać się, nabywać doświadczeń, tworzyć, poznawać innych rezydentów samowystarczalnie nieskończonej symulacji miasta i, z czasem, odnajdywać cel swojego istnienia i miejsce w życiu i świadomości Juunila.
Pewnego dnia jednak zaczyna dziać się coś niepokojącego. Mieszkańcy Tonareo zaczynają się zachowywać inaczej niż zwykle, stają się zagubieni i chaotyczni, a samo miejsce z każdym dniem staje się do siebie coraz mniej podobne. Sam twórca nie może pojąć, co się dzieje z jego Wewnątrzświatem, przestaje rozumieć własne myśli, rządzącą nimi logikę. Wreszcie wysyła do Tonareo personifikację detektywa - Prawdziwe Odzwierciedlenie, które w jego imieniu zapozna się z mieszkańcami, ich punktem widzenia, obawami i zachodzącymi wszędzie zmianami. Tylko tak może dowiedzieć się, dlaczego przestaje być sobą. Pierwszym, co detektyw napotyka na miejscu, są wędrujące plamy pustki, które zniekształcają pochłaniany przez siebie świat. Czy uda się zapobiec katastrofie? Czym ona właściwie jest?

Jak widać Zferynianie, której to rasy przedstawicielem jest Juunil Dasko, opracowali bardzo niezwykły sposób na dogłębne poznanie i rozwój swojej osobowości, nie tylko dla nas zachwycający i szokujący jednocześnie. Coraz popularniejsze na Zferynie jest techniczno-medytacyjne izolowanie się od własnego umysłu, zwiększające jego potencjał zdystansowanie, które upodabnia mózg do wielkiego komputera, który choć nadal pozostaje odbiciem swojego twórcy, odrywa się od jego świadomej kontroli. Rozbicie procesów myślowych na autonomiczne niemal, działające jednostki, posiadające kilka definiujących je, wyodrębnionych charakterystyk, umiejętności, obowiązków, determinuje ich własną osobowość, przemyślenia, sposób bycia. Podobnie więc jak w innych, ogólnie naśladujących rzeczywistość, światach wewnętrznych, w Tonareo mają miejsce spory, antypatie i konieczność podejmowania trudnych decyzji - podobnie jak u każdej istoty myślącej w chwilach rozterek i wątpliwości. Można powiedzieć, że każdy z nas jest zbiorem sprzeczności - skupiają się w nas osobowości w różnym wieku, o różnych doświadczeniach, pełne pomysłów, nieufne lub entuzjastyczne, których nie da się ze sobą pogodzić. Choć wydaje się nam, że z upływem czasu wypieramy inne, młodsze lub nie tak mądre wersje siebie, prowadzimy z nimi niekończący się dialog. Tutaj jednak problemy same poszukują rozwiązania, umysł myśli za pomocą samego siebie.
Zjawisko, z którym musiał zmierzyć się Juunil, nie miało tak naprawdę nigdy miejsca, jednak Trenefil Switk, nigdy do końca nieprzekonany do działania Wewnątrzświat, wierzy, że kiedyś może mieć. Podczas gdy technika jego rodaków jest teraz w kwiecie świetności, nie trudno dostrzec niejasności, które są kompletnie ignorowane. Pomiędzy niezwykle zakręconą, nieprzewidywalną i, rzecz jasna, nie zawsze trzymającą się logiki akcję, autor wplata swoje refleksje - możliwe rozwiązania. Czyżby w transmisji personifikującej mogłyby pojawiać się błędy? A może to pogłębiająca się choroba neurologiczna? A gdyby coś obcego włamało się do jego wnętrza? Czy aby Tonareo na pewno nadal należy do Juunila? Każde kolejne spotkanie z personifikacją jego własnych myśli jest jak spotkanie z obcą osobą, która wie coś, czego on jeszcze (lub już) nie wie, daje wskazówkę i powoduje pytanie. Wskazówką i pytaniem jest jednocześnie cały Wewnątrzświat Juunila, z niewychwytywalną już granicą, co jest częścią jego własnej osobowości, a co wrogą obcością, z którą walczy.
Genialna i zdumiewająca historia kryminalna, która na każdym kroku przypomina nam, że jest czymś o wiele więcej.